بررسی تاثیر زایکوترم روی خواص عملکردی آسفالت نیمه گرم تهیه شده با مصالح آهکی و سیلیسی

امروزه تکنولوژی آسفالت نیمه گرم بعنوان روشی کارآمد برای کاهش هزینه های تولید آسفالت، مصرف سوخت و آلودگی های زیست محیطی شناخته شده است. در مقابل محاسن بیشمار، پدیده عریان شدگی به عنوان نقطه ضعفی برای این صنعت مطرح می‌گردد. یکی از روش هایی که در حال حاضر برای بهبود چسبندگی بین قیر و سنگدانه و حفظ دوام رویه آسفالتی بکار می رود، استفاده از مواد افزودنی شیمیایی و ارگانیک است. زایکوترم تحت عنوان یک افزودنی نانوشیمیایی، نقشی دو جانبه تحت عنوان افزودنی ضدعریان شدگی و افزودنی تولید آسفالت نیمه گرم ایفا می‌کند. برای درک بهتر پدیده‌ی عریان شدگی در اثر ضعف چسبندگی ، مکانیزم های متعددی برای توضیح چسبندگی بین اجزای مخلوط آسفالتی استفاده شده است. از آنجایی که چسبندگی بین دو فاز متفاوت، به واکنش شیمیایی و مکانیکی، جاذبه‌های مولکولی و تئوری انرژی بین سطح آزاد آن دو فاز بستگی دارد، بنابراین مکانیزم‌هایی که از بین رفتن چسبندگی در سیستم قیر و سنگدانه را کنترل می کنند، پیچیده هستند. هدف اصلی این مطالعه‌ی آزمایشگاهی، بررسی تاثیر جنس مصالح روی خواص عملکردی آسفالت نیمه‌گرم اصلاح شده با افزودنی نانوشیمیایی زایکوترم به عنوان ماده‌ی اصلاح کننده‌ی قیر و ماده‌ی ضد عریان کننده، در قالب آزمایش های مربوط به حساسیت رطوبتی متناسب با استانداردهای روز و آیین نامه های معتبر داخلی و بین المللی اعم از آزمایش لاتمن اصلاح شده و آزمایش آب جوشان است. جهت انجام این مهم، از آزمایش عملکردی تعیین مدول برجهندگی به روش کشش غیرمستقیم نیزاستفاده شد. بررسی نتایج آزمایشات و پردازش تصویر عکس های آزمایش آب جوشان، از طرفی حاکی از عملکرد نه چندان مناسب زایکوترم به عنوان افزودنی آسفالت نیمه‌گرم در هر دو مصالح آهکی و سیلیسی و از طرف دیگر، حاکی از افزایش چشمگیر مقاومت در برابر رطوبت در سنگدانه های سیلیسی است.